[Fic MHA] Your Wing [TodoDeku] Sample #Dear

Title: Your Wing

ชุดรวมเล่ม Dear

Pairing: Todoroki Shoto x Midoriya Izuku

Rate: PG-13

Note: เป็นตัวอย่างฟิค MHA  ค่ะ สำหรับผู้ที่สนใจปัจจุบันเรากำลังเปิด Pre-Order อยู่ค่ะ สามารถเข้าไปสั่งจองได้ที่ https://forms.gle/h6Szt9KBybB8PaxW6

สามารถสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ทาง Page: Ryuusei / Twitter : @raryuryn ค่ะ ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ ^^

---

 

 

แซ่ก แซ่ก

 

เสียงหญ้าถูกแหวกเป็นทางดังเข้ามาลึกขึ้นเรื่อยๆ ในป่า ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเล็กๆ และเสียงหอบเบาๆ จากทางลาดที่ค่อยๆ ชันขึ้นไปตามความชันของภูเขา สรรพสัตว์ล้วนแหวกทางให้กับผู้มาใหม่ที่ดั้นด้นขึ้นมายังที่ว่างเปล่าที่มีแต่ต้นไม้ใบหญ้าแห่งนี้ ร่างเล็กของเด็กชายปรากฏขึ้นบนภูเขาที่เงียบสงบก่อนจะมองไปรอบๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เช่นเดียวกับสายตาของสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่มองผู้มาเยือนที่หาได้ยากราวกับสนใจ

 

และเช่นเดียวกับสายตาที่แอบมองอยู่จากที่ที่ไกลแสนไกล

 

“แฮ่ก …”

 

เด็กชายวัย 5 ขวบ ลูบเหงื่อที่ไหลเต็มใบหน้าออกก่อนจะมองตรงไปยังข้างหน้า ที่ที่เขาดั้นด้นเดินขึ้นมาอย่างยากลำบากและยิ่งยากลำบากขึ้นไปใหญ่เมื่อพบเจอกับอากาศที่ร้อนระอุของหน้าร้อน

 

“ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” เขาพูดพลางย้อนคิดไปถึงก่อนหน้าที่จะตัดสินใจขึ้นมาบนภูเขา มันคือใบหน้าของคุณแม่ที่บอกเล่าว่าไม่ให้เขาขึ้นมาบนนี้เพราะนอกจากจะมีสัตว์ที่อันตรายแล้วยังมีภูตผีปีศาจอยู่

 

แต่โทโดโรกิก็อยากจะลองขึ้นมาดูสักครั้ง

คงเป็นความรู้สึกแบบเด็กๆ หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้อยากขึ้นมา

 

และนั่นคือเหตุผลที่เขาขึ้นมาที่นี่เพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่ามันไม่มีอะไรน่ากลัว

 

เขายังคงเดินขึ้นเขาลึกเข้าไปเรื่อยๆ อย่างไม่คิดจะหยุด แม้ว่าเมื่อคิดถึงภาพใบหน้าที่ตกใจของคนที่บ้านเมื่อรู้ว่าเขาขึ้นมาถึงยอดเขาได้ เท้าของเขาก้ไม่มีทีท่าจะหยุดพัก แม้ว่าอากาศของหน้าร้อนจะร้อนและน่าหงุดหงิดแค่ไหนเขาก็ไม่คิดจะใส่ใจ แต่ยิ่งเดินลึกเข้าไปป่าที่สว่างรับแสงแดดก็ดูเหมือนจะค่อยๆ มืดและทึบลง

 

“…”

 

แซ่กๆ

 

ผู้มาเยือนหันไปรอบตัวเมื่อรับรู้ถึงเสียงอะไรบางอย่างที่เคลื่อนไหว แต่กลับไม่มีอะไรอยู่แถวๆ นั้นเลยนอกจากต้นหญ้าที่พลิ้วตามแรงลมและกระรอกบนต้นไม้ เขาตัดสินใจรีบเดินจ้ำไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็วๆ พลางมองไปรอบตัวด้วยความระวัง

 

แต่อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นได้แม้ในตอนที่เราระวังตัวเป็นที่สุด เมื่อสองขาของเด็กชายโทโดโรกิก้าวพลาดไปบนหินลื่นตอนที่เขาไม่ได้มองทางข้างหน้า ทำให้ร่างเล็กนั้นตกลงไปตรงหน้าผาที่ซ่อนตัวอยู่ในแมกไม้อย่างไม่ทันระวัง

 

กว่าจะรู้ตัวเขาก็ร่วงหล่นลงไปเสียแล้ว

.

.

.

.

 

ฟุ่บ!

 

เด็กชายหลับตาแน่นรอรับแรงกระแทกของพื้นดิน แต่…มันกลับไม่มีอะไรเลย มีเพียงสัมผัสนุ่มๆ ที่กำลังโอบกอดตัวเขาอยู่

 

หรือว่านี่คือสวรรค์กันนะ? เขาตายไปแล้วใช่มั้ย?

 

ดวงตาเล็กสองสีค่อยๆ หรี่ขึ้นทีละนิดเพื่อพบกับเงาร่างของใครบางคนที่ทาบทับอยู่บนตัวเขา แสงอาทิตย์ตกกระทบจากด้านหลังร่างนั้นจนยากจะมองเห็นใบหน้า แต่เมื่อปีกทั้งสองด้านหลังของคนที่โอบอุ้มเขาอยู่กระพือขึ้นลงพาร่างของเขากลับลงมายังพื้นหญ้าอย่างปลอดภัยแล้วเขาก็ได้เห็นร่างนั้นชัดขึ้น…

 

 

นางฟ้า…

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า เด็กน้อย” เสียงหวานเปล่งออกมาจากร่างของคนตรงหน้าพร้อมกับลำคอที่เอียงมองอย่างสงสัย เส้นผมสีเขียวกลืนไปกับผืนป่าแต่กลับไม่สามารถทำให้ปีกที่ยังขยับไปมากลืนไปกับธรรมชาติได้

 

เด็กชายโทโดโรกิจ้องคนตรงหน้าอย่างต้องการหาคำตอบว่านี่คือความจริงหรือความฝัน หากนี่คือความฝันเขาก็ยังอยากนั่งอยู่ตรงนี้จนกว่าจะตื่น แต่ถ้าหากนี่เป็นความจริง เขาก็คงจะตายไปแล้วถึงได้พบนางฟ้าอยู่ในที่แบบนี้

 

 

Your Wing

 

 

 

 

 

 

 

---

 

 

 

 

[Fic HQ!!] Goodbye End Friday [OiIwa] Sample 1

Title: Goodbye End Friday

Pairing: Oikawa Tooru x Iwaizumi Hajime

Rate: PG13

Note: ฟิคโออิอิวะ (ที่เหมือนจะอิวะโออิ) ที่จะลงงานHaikyuu!! only event ที่จะถึงนี้ค่ะ เป็นAU HQ!! Apartment ที่อยู่ในโลกเดียวกับเรื่องแรกของอาซาโนยะค่ะ (มีเรื่องอื่นด้วยนะคะดูได้ที่Indexด้านบนค่ะ) คิดว่าจะลงอีกสัก2-3ตอนเป็นตัวอยู่ของคู่นี้ค่ะ ในเล่มจะมีตอนพิเศษมัตซึนมักกี้ด้วยค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบให้อ่านอย่างมีความสุขค่ะ

---

 

 

Goodbye End Friday

 

 

สามปีก่อน โออิคาวะกับอิวะอิซึมิเป็นเพื่อนกัน สามปีของสามปีที่แล้วก็เป็น และสามปีของสามปีของสามปีที่แล้วก็เช่นกัน รวมถึงตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ แต่ยากที่จะรู้ว่าเบื้องหลังของคำว่าเพื่อนนั้นมันมีบางอย่างซ่อนอยู่

 

 

บ่อยแค่ไหนก็จำไม่ได้แต่มันได้กลายเป็นความเคยชินไปแล้วที่เพื่อนของเขาอิวะอิซึมิจะมานั่งที่บาร์แห่งนี้พร้อมกับสั่งอะไรสักอย่างมานั่งฆ่าเวลา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พนักงานพาร์ทไทม์อย่างโออิคาวะรู้สึกแปลกใจเลย กลับกันเขากลับรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ทำให้เขาพอใจมากในรอบสามปีหลังจากที่เข้ามหา’ลัย

 

 

ในขณะเดียวกันอิวะอิซึมิไม่รู้ว่าเขาต้องการมาทำอะไรที่นี่ เขาเพียงแค่เดินผ่านมาและสังเกตเห็นคนที่คุ้นเคยกำลังทำหน้าที่ต้อนรับและคุยกับลูกค้าที่นั่งอยู่อีกฟากของโต๊ะด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างที่เขารู้จัก อาจจะสักหนึ่งนาที ไม่ คงสัก 5 นาทีได้ที่เขาจ้องมองเข้าไปในนั้นผ่านทางหน้าต่างและในตอนที่กำลังจะก้าวขาเดินต่อไปได้ทั้งร่างก็เหมือนถูกผูกมัดให้ไปไหนต่อไม่ได้เมื่อคนที่กำลังสนทนาอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นสบกับตัวเขาผ่านทางหน้าต่าง เราพบกันอีกครั้งที่นั่น

 

แต่เรื่องมันไม่ได้เริ่มที่ตรงนั้น

 

สำหรับอิวะอิซึมิแล้วเขาคิดว่าเรื่องราวมันน่าจะเริ่มตั้งแต่สามปีของเมื่อสามปีที่แล้ว ในตอนนั้นเรื่องราวของพวกเราดำเนินไปเหมือนดั่งเช่นทุกวัน จนไม่ทันได้รู้ตัวหน้าร้อนของม.ปลายปีสามก็มาเยือน

 

จากที่เคยอยู่เคียงข้างกันมาตลอดทั้งในสนามแข่งและในชีวิตประจำวันก็ได้รับรู้ว่าหลังจากนี้จะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่เคยได้พิจารณาเพราะเห็นเป็นเรื่องปกติจึงปรากฏเด่นชัดขึ้น

 

แต่ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้เลือกที่จะพูดมันออกไป

 

ย้อนกลับมาที่ปัจจุบันภาพตรงหน้าคือกำแพงสีอิฐที่มีขวดรูปทรงต่างๆ สีสันหลากตาวางอยู่ ในร้านที่ทำจากอิฐสีเทายังมีลูกค้าบางตาจนแทบนับคนได้ แม้ว่าร้านอาหารและบาร์แห่งนี้จะตั้งอยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟแต่จากช่วงเวลาที่คนยังไม่เลิกงานจึงมีแค่นักเรียนนักศึกษาที่มานั่งรับประทานอาหารตั้งแต่ช่วงเย็นเพียงเท่านั้น

 

บริเวณบาร์จึงโล่งมาก

 

โล่งมากจนคนไม่มีงานทำต้องมานั่งจ้องเขาจนอิวะอิซึมิหมดความอดทนและต้องเป็นฝ่ายเปิดปากขึ้นก่อน

 

“ไม่มีงานทำรึไง” แค่เพียงเอ่ยปากจบเจ้าคนตรงหน้าก็เลิกคิ้วแล้วผุดยิ้มที่ในสายตาของเขามันช่างน่าหงุดหงิดเสียจริง

 

“ฉันก็ทำงานอยู่นี่ไงอิวะจัง”

 

“…” อิวะอิซึมิมองอีกฝ่ายนิ่งสักพักก่อนจะหันกลับไปสนใจเบียร์ในมือ ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดต่อไปเรื่อยๆ

 

“แล้วอิวะจังล่ะไม่คิดจะมาหาฉันบ้างเลยเหรอ ฉันถามไปตั้งหลายครั้งแล้วนะ”

 

“ไม่ล่ะ”

 

“ทำไมล่ะ!”

 

“ไกลจะตายใครจะไป”

 

“แค่ไม่กี่สถานีเองนะ”

 

“ฉันไม่ได้ว่างเหมือนแกนี่”

พอพูดจบอีกฝ่ายก็ทำหน้างอง้ำ แต่ไม่นานก็หันไปปั้นหน้าต้อนรับลูกค้าที่เดินเข้าร้านได้อย่างเดิม

 

ความจริงแล้วเขากับโออิคาวะเรียนอยู่มหาวิทยาลัยคนละแห่งแต่ก็ถือว่ายังอยู่ในจังหวัดใกล้ๆ กัน การเดินทางนั้นไม่ยากอย่างที่อีกฝ่ายบอกก็จริง แต่เมื่อเข้ามหา’ลัยแล้วเขาก็ไม่ได้ว่างขึ้นเลยแม้จะเรียนน้อยลงก็ตาม เพราะแบบนั้นเลยไม่ได้ไปตามที่อีกฝ่ายชวน

และก็เพราะอีกอย่าง

 

“อิวะจังไม่คิดถึงฉันหรอ”

 

เสียงคุ้นหูถามขึ้นตรงหน้า โออิคาวะเดินมาตรงบาร์ที่เขานั่งอยู่อีกครั้ง คำถามนั่นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ทันรู้ตัว

 

“…”

 

“ไม่คิดถึงคุณโออิคาว่าบ้างหรอ อิวะจัง”

 

“…ไม่นี่”

 

ฟังจบอีกฝ่ายก็หน้ามุ่ยเดินกลับไปทำหน้าที่บาร์เทนเดอร์ให้กับลุกค้าหญิงวัยกลางคนที่เพิ่งจะเลิกงานอีกฝั่งหนึ่งของบาร์ต่อ

 

เพียงไม่นานที่เขามาถึงที่นี่ท้องฟ้าด้านนอกก็กลายเป็นสีดำสนิท พอหันไปด้านข้างและด้านหลังก็พบกับหน้าต่างบานใหญ่ แสงของโคมไฟพอจะสะท้อนให้เห็นเงาคนที่เดินผ่านไปมาข้างนอกอยู่บ้าง

 

พอเห็นแบบนั้นก็นึกถึงวันแรกที่ได้เดินผ่านที่นี่

 

วันนั้นเป็นวันที่เขาถูกรุ่นพี่ลากมาดื่มที่ย่านนี้เป็นครั้งแรกหลังจากที่เริ่มขึ้นปีสาม ปกติแล้วยังไงก็ไม่มีทางมาถึงแถวนี้แน่เพราะพวกเขามีร้านประจำที่ใกล้กว่านี้อยู่แล้ว และในตอนที่กำลังจะเดินไปขึ้นรถไฟกลับนั่นเอง หางตาก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยที่กำลังยืนอยู่ในร้าน

 

ความรู้สึกที่เคยวางทิ้งไว้กำลังผลักตัวเองออกมาจากในกล่องที่ปิดล็อกมันไว้

 

เขาควรจะเดินผ่านไป ขึ้นรถไฟเที่ยวนั้นแล้วตื่นมาพบว่าร้านที่ไปดื่มมาเมื่อวานก็พอไหวแต่คงจะไม่ไปอีกเพราะเปลืองค่ารถ แต่ทุกอย่างก็กลับตาลปัตร

 

เขาไม่ได้เดินผ่านไป

 

ไม่ได้ขึ้นรถไฟเที่ยวที่กำลังจะมาถึง

 

เมื่อตื่นมาในเย็นวันนั้นเขาก็พบว่าตัวเองกลับมาแถวนี้อีกครั้ง

 

และเดินมาหยุดที่ป้ายหน้าร้าน End Friday ที่โออิคาวะทำงานอยู่

 

พลาดแล้ว…

 

ก่อกแก่กๆ

 

กล่องความรู้สึกที่ถูกเอากุญแจล็อกออกกำลังสั่นคลอน แม้ว่าจะเอาของมากมายมาวางกองไว้บนนั้น สิ่งที่อยู่ในกล่องก็ยังพยายามดันเพื่อให้มันเป็นอิสระ

 

โดยที่ไม่รู้ตัวคนที่เอาสลักกุญแจนั้นออกไม่ใช่ใครอื่น

 

 

แต่คือตัวเขาเอง…

 

 

 

 

 

To be continue

---

 

//วันนี้วันอะอุนพอดีเลยค่ะ เพราะงั้นตอนดึกๆ จะมาลงอีกตอนนะคะ